Dikke Dagmar, knutselen en 'stromend douchewater'!

Er is alweer een week voorbij, de tijd vliegt! Ik zal beginnen met de weetjes en ontdekkingen.

* "Droogseizoen"
In Ghana is het nu het droge seizoen (vandaar dat ik in deze tijd ben gegaan :P), en rond mei begint het regenseizoen. Maarr.. Deze week heb ik al twee keer getuige mogen zijn van regen! Madam Rose zei dat het de eerste bui was sinds Kerst. Heb ik effe geluk, want het was echt heel benauwd hier. En van die regen kikker je van op!

* Het geloof
Vooral in het midden en zuiden van Ghana zijn ze overtuigend Christenen. Ik heb al verteld dat als je door Kumasi-stad loopt, je overal mensen ziet preken door microfoons en versterkers. Daarnaast zie je overal (in de stad, maar ook langs de wegen) winkeltjes zoals:

God saves
Refrigerator Services

Dan denk je 'Goh, een plek waar gelovigen bijeenkomen', maar als je verder leest, verkopen ze gewoon koelkasten.
Op taxi's en trotro's zie je ook een hoop teksten voorbij komen zoals 'King of Kings', 'Jesus loves you', of 'God is in control'. Wat dat betreft zijn ze erg creatief om hun vervoer op te pimpen.

* Afval
Iris en ik hebben ons eigen plastic zakje op onze kamer die fungeert als prullenbak. Als het vol is, geven we het aan de kinderen die het voor ons verbranden. Maar niet voordat ze de bruikbare spullen eruit hebben gehaald. Soms drinken we Cup-a-Soup en die roeren we met plastic lepeltjes die ik in Kumasi op de kop heb getikt. Een paar dagen erna zag ik weer die lepeltjes waar ze van aan het eten waren. 'Look, Iris gave it to us!' Ook water- en colaflessen die wij hebben weggegooid, zien we de volgende dag met water gevuld aan hun schooltassen. Eén keer liep ik -tijdens schooltijd- hun keuken binnen om een bezempje te pakken. Ik zag allemaal troep liggen! Stond Kolonios ons zakje uit te zoeken en hield trots een 1,5 L fles met een laag limonade omhoog. Dat was dezelfde limonade die Iris de avond van tevoren vol walging uitspoog, omdat het niet meer goed was. Ik zei dat hij het niet meer kon drinken, omdat hij anders pijn in zijn buik gaat krijgen. Of hij het gedronken heeft, ik weet het niet. Hij loopt in elk geval nog rond en dat is een goed teken..

Maandag 18 februari
We begonnen de dag met rekenen, de honderdtallen weer. De juf zei dat ik alvast kon beginnen, maar ik wilde bijles geven. Ik vroeg welke kinderen extra hulp nodig hebben en ze zei alleen 'okay'. Het komt niet echt over. Ze schreef de sommen op het bord en de kinderen kwamen 1 voor 1 naar voren om het antwoord op te schrijven, maar ze schreven steeds hun voorganger na en dan schiet het niet op. De vorige keer vertelde ik dat de kinderen 'shame, shame' roepen naar hun klasgenoot als diegene het fout heeft. Nu riepen ze dat ook, maar nu liepen ze met z'n allen naar die klasgenoot en gingen ze dat kind slaan. En het frappante is dat iedereen nog steeds aan de beurt wil komen, ondanks dat ze geslagen worden. Op een gegeven moment kon ik het niet meer aanzien en ben naar voren gegaan om de kinderen te helpen die bij het bord stonden. Ze bleven maar dezelfde fouten maken en de juf zei alleen 'wrong' en wees een ander kind aan. Solomon stond bij het bord en liet zich erg afleiden door z'n klasgenoten. Bij elk goed getal heb ik een bevestiging gegeven, want hij was onzeker en bleef z'n getallen maar wegvegen. Nou, eindelijk stond het goede antwoord op het bord en de juf vroeg de klas 'Is this correct?' En de kinderen in koor: 'Noooo!' Hoppa, het goede antwoord werd weggeveegd. Arme Solomon, die dacht dat ie het fout had gedaan. De juf liet het een ander kind opschrijven, ook fout natuurlijk. En toen moest Solomon nog een keer z'n uitkomst opschrijven en toen liet ze de kinderen opsplitsen in twee groepen; als je 'no' zei, moest je rechts staan en bij 'yes' links. 'Is this correct?' zei de juf weer. Kinderen die 'no' riepen, terwijl ze bij het 'yes'-groepje stonden, werden zonder pardon naar het andere groepje gebonjourd. Het was natuurlijk 'yes' en Solomon kreeg gelukkig z'n credits, want de juf zei 'Clap for him!' De kinderen moesten sommen overnemen van het bord en de sommen maken. Ik heb een aantal kinderen geholpen die er niet uitkwamen. 's Avonds geskyped met m'n lieve pappie en mammie.... Totdat ze voor m'n neus boerenkool gingen eten. :(

Dinsdag 19 februari
Ik zag Kolonios een beetje lanterfanteren tijdens schooltijd. Ik vroeg madam Rose waarom hij niet naar zijn klas was, het bleek dat hij geen schrift had om in te werken. De arme stakker; ik heb 'm twee schriften gegeven en toen kon hij weer naar school!

Met Iris heb ik in Ejisu afgesproken, om toch maar aangifte te doen van de diefstal in Accra. Je weet maar nooit met de verzekering enzo. Het kon niet, daarvoor moesten we echt naar Accra. Jammerdebammer, maar helaas. We gingen weer weg en na een tijdje hoorden we de hele tijd gesis en handgeklap achter ons. We reageerden er eigenlijk niet op, puur omdat dit ons elke dag een paar keer overkomt. Het was die agent! We hebben er meer dan een uur gezeten, maar we hadden wel een officiële brief mét stempel over die diefstal. (Uiteindelijk heb ik er geen fluit aan, het wordt niet vergoed). Maar wel leuk om te zien hoe de politiezaken gaan in Ghana, lekker op het gemakje dus. Ze leefden wel oprecht mee en waren verontwaardigd dat een Ghanees dit ons aan had aangedaan.
Aan het einde van de middag ging ik water halen en daaraan grenst een voetbalveldje. Na drie weken eindelijk kunnen voetballen in Ghana! Ondanks de omstandigheden (ongelijke grond, een zachte bal, stof, zand en grind), ging het nog aardig. Kolonios nam de corner, aannemen in de lucht, meteen op m'n slof en -BAM - in één keer in het doel. Alle mensen die water haalden bij de put stonden blijkbaar te kijken, want ze stonden te klappen en te lachen. Kolonios vond het prachtig. Een obruni die scoort! ;)

Woensdag 20 februari
Madam Rose stopte me wat extra brood toe, omdat ze vindt dat ik dikker moet worden. Zoveel dikker dat m'n familie en vrienden me niet meer herkennen als ik terugkom. Haha, mag ze wel tempo maken met het feeden!
's Middags de meeting bij Maaike en Kony en 's avonds fufu (=gestampte yam) met kip gegeten. De kinderen stuiven op je af als ze zien dat je klaar bent en eten het snel op. Wie het eerst komt, die het eerst maalt.

Donderdag 21 februari
Ik had me ingesteld op een dagje lesgeven en wilde net weggaan toen madam Rose vroeg of ik met haar meewilde gaan naar het ziekenhuis. Met de taxi gingen we naar het ziekenhuis, naar de 'eye clinic', madam Rose moest voor controle. Grappig dat er onder het bordje 'Eye Clinic' een advertentie stond: >>Brand new! Flatscreen tv, 32 inch, 1050 Ghana cedi's.<<
Best ironisch, vond ik zelf. De plek waar de wachtkamer was, had een hoger dak dan de ruimte ernaast. Daarom zat er een ruimte van 1 meter, waar gewoon buitenlucht doorheen kwam. Een paar minuten later reden twee mannen in operatiekleding een bed voort. Er lag een vrouw in met infuus en ze werd naar de operatiekamer gereden. Lekker steriele omgeving dus. Bij de apotheek de medicijnen halen en weer terug.
Eenmaal terug bij de school heb ik naast madam Rose gezeten. Dat was ik vergeten te zeggen; madam Rose zit elke dag tijdens schooltijd in de schaduw om zakjes water te verkopen aan de scholieren. Ik zat daar dus en er kwamen een paar nieuwsgierige meisjes die vol bewondering mijn armen aanraakten. Ze vonden het grappig dat ik wat Twi kon spreken en ze vroegen hoe mijn vader en moeder heten (allemaal zeiden ze in koor: Adderi en Monique). Toen vroeg er één uit het niets: 'Give me a toffee'. Ik zei dat ik die niet bij me had. En toen de ander: 'Give me a pen'. Ik weet dat Ghanezen het niet kennen om iets netjes te vragen, ze zijn heel direct. Maar ik was er effe klaar mee en heb me teruggetrokken op m'n kamer. Heel af en toe heb ik dagen ertussen zitten dat ik een beetje simpel word van dat ge-obruni de hele tijd. Toen ik even later terugkwam bij madam Rose, zei zij zelfs 'the heat is too much', terwijl je Afrikanen niet vaak hoort klagen over de hitte. De luchtvochtigheid was abnormaal hoog en het waaide alsof er een regenbui aankwam. Dat leek me te sterk om waar te zijn, maar toch gebeurde het!! Het was een enórm harde tropische regenbui en we waren net klaar met eten. Ik moest nog douchen en ja.. geef toe, 1+1=2! Ik vroeg Iris of ze meeging in de regen staan om te douchen en ze verklaarde me helaas voor gek. Uiteindelijk ging ze toch overstag en hebben we in bikini ons haar gewassen in de regen!

Vrijdag 22 februari
Vandaag is de dag dat Iris me gaat verlaten, zaterdag vliegt ze terug naar Nederland. :( De komende drie weken zit ik hier lonely. Nu is het alleen ik en de obibini's!
De Engelse les ging over AIDS, maar de juf praatte alleen Twi. Ik mocht de leesopdracht doen, ik las een zin voor en de kinderen herhaalden het. De tekst ging over waarom AIDS de killing disease wordt genoemd, dat komt omdat er nog geen medicijn is. Ook stond er dat je wel gewoon kon kijken en lachen naar een AIDS-patiënt, maar je wel voorzichtig moest zijn met bloedcontact. Even voor half elf riep madam Rose me, ze zat op haar vaste plek en nodigde me uit om yam met een lekker sausje/prutje te eten. Ze zei dat als de schoolkinderen straks pauze hebben, ze het erg gaan waarderen dat ik yam eet met madam Rose. En verrek! Toen de middelbare scholieren voorbij kwamen, zeiden ze 'wauw' of knikten goedkeurend. Madam Rose zei dat ze me als 'anders' zagen, omdat ik een obruni ben. Maar nu ik yam met haar eet, ben ik één van hen en is er geen verschil meer tussen zwart en wit. Was het maar zo simpel in de rest van de wereld; je eet elkaars eten en je bent als gelijke voor elkaar.

Daarna heb ik drie knutselwerkjes voorbereid en laten zien aan de juf. Ze was erg enthousiast en de kinderen trouwens ook. Ze wilden allemaal m'n hand vasthouden en zeiden 'thank you!' Ik ging snel de spullen halen, toen ik terugkwam waren ze door het dolle heen! Eerst heb ik de kindertjes laten zitten, de blaadjes uitdelen ('thank you, thank you!') ik heb per kind twee kleurtjes gegeven en dat was maar goed ook. Ten eerste kunnen ze gewoon met elkaar ruilen en ten tweede, anders had het een slagveld geworden. Ze trokken nu al de kleurtjes uit elkaars handen, terwijl het kind nog niet klaar was. Ze namen het wel van me aan dat ze moesten wachten tot diegene klaar was. En dan de opdracht: Het enige wat ik heb gedaan is mijn beide handen overgetrokken met potlood op papier en dat ingekleurd. Mijn polsen had ik er ook bijgetekend en een paar kinderen hadden dat niet gedaan. De juf corrigeerde dat, terwijl ik juist mee probeerde te geven dat niets fout is als je je eigen creatie maakt. Ze wilden ook steeds mijn voorbeeld zien en een paar probeerden het na te maken. Ik probeerde nog dat ze het zelf mochten weten hoe ze het inkleurden. Waarschijnlijk doen ze dit nooit, waardoor ze niet zelf de fantasie hebben om het te kunnen bedenken. Als ze maar plezier hebben en zelfs de stoere jongens waren fanatiek bezig! Ook is er een meisje die ik er vaak ongelukkig uit zie vinden. Maar haar zag ik de mooiste creaties maken en heb haar serieus voor het eerst zien lachen!! Kijk, hier doe ik het voor!

Zaterdag 23 februari
Vandaag ga ik mee naar hun kerk, omdat het Sabbath is. Naast een behoorlijk stuk brood, kreeg ik nog een stuk brood want madam Rose dacht dat ik dat wel nodig zou hebben na de lange kerkdienst. 'Ohjee' dacht ik, 'wat is lang?!' Ik vroeg terloops hoelang zo'n dienst duurt en ze zei 'A veeeeery long time, haha'. Ook drukte ze op m'n hart vooral niet te zeggen hoe ik echt heette en niet te zeggen waar ik vandaan kom als ze dat bij de kerk aan me vragen. De mensen uit de kerk schijnen te denken dat alle Hollanders elkaar kennen. Omdat er al vaker Hollandse vrijwilligers zijn meegekomen, zullen ze me continue vragen stellen of ik ze ken. Goed, tijd om te gaan. Ik trok m'n Ghanese jurk aan en met de taxi gingen we naar de kerk (wat een klaslokaal is met golfplaten als dak). We kwamen om 9.15u aan en we werkten uit een boekje van de Sabbath school. Deze week ging het over welk dieet God had voorgeschreven aan de mens, namelijk groente en fruit. Vlees eten is onnatuurlijk, je mag geen leven nemen om zelf te kunnen eten. Alleen als het voedsel schaars is (zoals bij de Vloed van Noach), mag je vlees eten. Maar absoluut niet het vet en het bloed. Madam Rose zei dat ze het leuk vond dat ik geen vlees eet, om deze reden dus. Ik lust best vlees, maar alleen af en toe, zeker als je ziet hoe ze hier de kip bereiden. ;) Na 2 uur twee bladzijden van het boekje te hebben doorgenomen, dacht ik dat we klaar waren. Twee uur is best lang als alles in het Twi gaat, gelukkig vertaalde madam Rose het één en ander voor me. Ook werd het wel heel warm, helemaal omdat ik de hele dienst met een sjaal op mijn hoofd moest zitten om m'n haar te bedekken... Toen begon het klaslokaal juist vol te stromen in plaats van leeg. Het bleek nog een uur worshippen te zijn. Ik dacht dat ik weer een rolberoerte kreeg.
En aan het einde, wat madam Rose al zei, van de voorganger moest ik opstaan om mezelf voor te stellen aan de gemeenschap. "Hello, I am Maya and I come from Belgium!"

's Middags aten we rijst (hmm lekker!) met een prutje met champions. Jammer van dat prutje, dat had ik gisteren ook al met de lunch en avondeten. 's Avonds wilde ik graag alleen rijst en had dat gezegd, maar ik zag dat pannetje met prut al staan. Ik werd moedeloos toen madam Rose een paar scheppen prut op m'n rijst gooide. Maar ik kon wel janken toen ze het over mijn rijst ging uitsmeren. En dat te bedenken dat het prutje er al twee dagen staat, ongekoeld uiteraard. Ik word weer misselijk nu ik dit zit te typen. Ik heb geprobeerd om er omheen te eten en heb de rest aan de kinderen gegeven. Zij zijn het gewend en vinden het lekker. Ik hield mezelf op de been met de gedachte dat ik morgen pizza kan eten bij het zwembad. Vegetarisch uiteraard, wel zónder champions!

Zondag 24 februari
Om tien uur ging ik op weg naar het zwembad in Tech. Ik vind het nog elke keer een feest om met de trotro te gaan. Je komt aanlopen bij de trotro-plek van Besease (mijn dorpje), je zoekt de juiste en je gaat zitten. Wachten tot ie vol zit en gaan met die banaan. Ze zouden dit systeem in Nederland moeten doen, scheelt mij weer elke dag rennen voor de bus.
Eenmaal bij het zwembad was ik de enige, iedereen is naar de kerk omdat het zondag is. Maar al gauw kwamen Vera-Marie, Britt, Bertha en Suze al. De muziek staat lekker hard aan trouwens, dus je ziet een hoop Ghanezen soepele dansmoves maken aan de rand van het zwembad. Ja, dansen en voetballen kunnen ze wel. Maar Ghanezen kunnen níet zwemmen. Als je het principe 'twee vooruit, één achteruit' kent, begrijp je meteen hoe ze zwemmen. Het lijkt alsof ze eerst achteruit gaan als ze de schoolslag doen, haha. Het mooie is dat ze heel zelfverzekerd kijken. En als ze eenmaal zwemmen, gaan ze gewoon door. Maakt niet uit of er al iemand staat, want ze zwemmen gewoon door je heen. Ze staan ook heel Olympische Spelen-achtig hun duik in het water voor te bereiden, maar dan ploffen ze heel lomp op hun buik in het water, haha. Ik zag ook een jongen met een opblaasbare band om z'n middel zwemmen. Op zich niks mis mee, maar hij was midden 20!

Eenmaal thuis ging ik weer eten, rijst met tomaat en ui = superlekker! (En er kan weinig fout aan gaan) Daarna heb ik de blaadjes gepakt en heb ik met de weeskinderen de handen overgetrokken. Heel blij waren ze dat ze dit mochten doen. Ik heb de kleurtjes gebruikt van mijn lieve nichtjes Rosa en Esmee. Zij hebben hun eigen knutselspulletjes afgestaan, zodat ik het mee kon nemen naar deze weeskinderen!!
Suzie, het meisje van 5, trok haar hand over op het papier. Haar vingers leken wat afgestompt, maar niet slecht voor de motoriek van een vijfjarige. Madam Rose lag helemaal in een deuk, omdat ze vond dat het lepra-handjes waren!
Kortom, ik heb weer genoten vandaag! Van de hele week trouwens!

Het lijkt net of m'n verhalen steeds korter worden. Dat komt denk omdat ik minder nieuwe indrukken opdoe en langzaamaan stiekem een Ghanees begin te worden! (Grapje, Jaap!)