Een lekker rustig weekje dit keer
Door: Dagmar Berkheij
Blijf op de hoogte en volg Dagmar
10 Maart 2013 | Ghana, Kumasi
In vergelijking met andere weken, heb ik minder spectaculaire verhalen dit keer. Wel wat weetjes gelukkig! ;) Ik vind trotro's zo leuk, daar wil ik meer over vertellen.
* Trotro's dus
Bestelwagens vanuit de hele wereld worden omgebouwd tot trotro's. Hier rijden echt een hoop APK-afgekeurde auto's. Zo zie je trotro's voorbijkomen uit Duitsland, Nederland en zelfs China. Laatst zag ik een trotro met een bedrijf uit Putten met daarop 'Groenten en Fruit'. Of 'Kringloop Den Haag'. De grappigste tot nu toe was een tjokvolle trotro met erop 'Vleesvervoer'!
Verder kan je van alles kopen vanuit de trotro. Vooral als er file is, kan je je helemaal uitleven. De verkopers (meestal de vrouwen) lopen langs de weg of door de file heen met grote schalen producten op hun hoofd. Zakjes water, plantain, soort oliebollen en ander Ghanees eten, beltegoed, zakdoeken, stoffen voor kleding en zelfs ijsjes! Het sneue is als de trotro verder rijdt. De vrouw met de schaal op haar hoofd hobbelt er achteraan om haar geld te krijgen, want ze geven meestal eerst het product door het raam. Als de trotro echt op z'n staart trapt, gooien de mensen het geld uit het raam en betalen via deze manier.
Maandag 4 maart
Ik voelde me al niet lekker en heb ik even een kluizenaarsmomentje ingelast. Een perfecte gelegenheid om m'n knutselwerkje voor morgen voor te bereiden, deze keer wordt het een rups. Ik heb van het gekleurde papier uit NL grote rondjes geknipt en als je die achter elkaar plakt, krijg je een hartstikke leuke rups! Voordat ik het groots aanpak met m'n knutselwerkje, test ik het eerst uit op de weeskinderen. Daar heb ik van geleerd dat ik de glitters achterwege laat in de klas. Ze vonden de glitters super, er is alleen weinig over omdat ze moeite hebben met doseren. Kolonios mikte wat glitters op z'n blaadje en dat bleef niet liggen natuurlijk. Mijn fout, ik dacht dat hij zou snappen dat er eerst lijm op moest. Afijn, ik heb het aan de beste jongen laten zien hoe het moest tot het volgende zich aandiende. Kolonios schoot flink uit met z'n glitters en merkte dat het niet ging plakken met het beetje lijm wat hij gesmeerd had. Wat denk je? Hoppa, daar ging de lijmstift vol in het hoopje glitters! Na de schade van de lijm afgeschraapt te hebben, kon het feest weer vrolijk verder. Al met al was het heel leuk en het uiteindelijke resultaat ook.
Tot mijn spijt stond er Banku op het menu vandaag, dat schoot effe in het verkeerde darmgat.
Dinsdag 5 maart
Ik werd wakker en had het zo koud, dat ik de trui aan heb getrokken die ik ook in januari aanhad toen ik uit Nederland vertrok. Op mijn klokje: 27 graden. Madam Rose moest hard lachen toen ze me aan zag komen met die trui aan. Achteraf gezien was ik gewoon ziek en ben thuisgebleven, de kinderen moesten toch oefenen voor het marcheren. Ik moet trouwens m'n visum hier verlengen (voor slechts 3 dagen, maar goed), anders kom ik Ghana niet uit. Ernest, de zoon van madam Rose en tevens de spinnendoder van een paar weken geleden, hielp me om een paspoort-pasfoto te laten maken. We dachten dat we hiervoor naar Ejisu moesten, omdat het lights off was. Wonder boven wonder kwamen we precies de foto-man van Besease tegen op straat en het kon wel hier. Scheelt weer een ritje naar Ejisu. Tijdens het lopen vertelde Ernest dat hij graag naar het buitenland wil, want dat was beter dan Ghana. Ook zei hij dat hij sinds hij 1,5 jaar is bij madam Rose woont en dat hij het vroeger veel zwaarder had dan Ruth en de andere weeskinderen. Na schooltijd moest hij de omgeving van de school opruimen, vervolgens een half uur lopen om op de boerderij te werken en dan terug naar huis om te eten.. als er eten was. Nu doet hij niks meer in het huishouden, omdat het de gewoonte is dat de jongere kinderen deze taak dragen. Daarnaast was het vroeger ook anders, omdat het was voordat madam Rose het ongeluk kreeg en ze nog goed ter been was. Dus als ze iets niet goed deden, hadden ze haar ook nog achter hen aan en werden ze geslagen. Ernest vertelde dat hij vroeger bang was voor madam Rose. Nu merk ik dat ook dat als de kinderen geroepen worden voor een standje, ze net buiten armbereik van madam Rose gaan staan omdat ze toch geen kant op kan.
Terug naar de pasfoto.. Voor slechts 2 euro heb ik vier foto's. Het maken ervan is het vermelden waard, ik mocht kiezen of ik een rode of witte achtergrond wilde. Doe dan maar wit. Komt het: Ernest moest een witte stof achter me houden en dat was de achtergrond! Het geheugenkaartje (dat dan wel) ging in een apparaat en er rolde zo vier foto's uit en klaar!
Woensdag 6 maart
Vandaag heb ik twee jaar verkering met Jaap, maar ja.. dat is een beetje moeilijk vieren met die afstand. En skypen terwijl hij in een restaurant eet en ik hier op een houtje bijt, is toch niet hetzelfde dus komt het feestje later! ;)
Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag in Ghana en alle Ghanezen waren blij. ("Freedom Ghana!!") Ik kon me niet vervoeren, want het leek of m'n buik in brand stond / werd bestookt met zwaarden. Vandaag was de wekelijkse meeting opgeschoven naar 's avonds, we gingen in Kumasi uit eten. Op goed geluk ging ik op pad met de trotro naar Kumasi-stad. Ik had zelfs tijd over en had mooi wat tijd over om wat stofjes te scoren. Wel was ik verbaasd dat er ondanks de nationale feestdag toch nog dingen werden verkocht op de markt.
Ik stond bij wat stof te kijken en een vrouw zei oprecht dat ik moest uitkijken voor de zon. Ik zei iets in de trant dat de zon inderdaad niet echt goed was voor m'n huid. Een andere vrouw luisterde, maakte een wuivend gebaar naar mij en zei: "Well, go to your own country!"
Met alle vrijwilligers zaten we in één trotro en de mate wilde 1 cedi per persoon, de afzetter. De Ghanezen in de trotro waren verontwaardigd en begonnen zich ermee te bemoeien waardoor we de helft hoefde te betalen. We hebben lekker gegeten en gedronken en wat een geluk, ik kon een heel stuk met Maaike meerijden op de terugweg. Het was al laat en donker en wilde een taxi nemen. Ik heb een poging gedaan bij een taxi en hij zei ik moest gaan zitten. Zonder te onderhandelen zeker, flapdrollie! Uiteindelijk wilde hij me voor 10 cedi wel brengen, ik wilde dat niet. Hij keek me een tijdje aan en zei opeens 'Walk forward!' Prima joh, dan ga ik lekker met de trotro wat 20x goedkoper is.
Toen ik naar de plek liep waar de trotro's gaan, werd ik door een marktvrouw vastgepakt bij m'n pols en zei 'buy this!' en hield een avocado omhoog. Ik zei nee en dat ik naar huis wilde, maar ze pakte me steviger vast en zei weer 'buy this' en nu hield ze een vieze rottende vis omhoog. Pas toen ik fel reageerde, liet ze me pas los, de troela. De Ghanezen waren vandaag niet allemaal lief voor me.
Toen snel een trotro naar Ejisu gepakt en een trotro naar Besease. In hobbelpas rende ik naar huis (sprinten lukte niet, anders zou m'n Ghanese jurk scheuren), want om 8 uur doen ze het hek op slot en het was al bijna half tien! Ernest was net bezig met de boel op slot te doen, hij dacht dat ik niet meer kwam. Pfoe, net op tijd!!
Donderdag 7 maart
Rond zeven uur werd ik wakker en vond dat de scholieren lekker rustig waren vandaag. Bleek dat ze vandaag vrij hebben door die nationale feestdag en morgen ook. Vandaar dat ik geen fluit te doen heb. Toen heb ik Mens-erger-je-niet gespeeld met een andere dochter van madam Rose en een buurvrouw. Ik heb nog niet eerder meegemaakt dat twee volwassen vrouwen zo gierden van het lachen als ze elkaar eraf gooiden!
En tja, want doe je nog meer als dagbesteding? Een beetje chillen en een rondje door het dorp gedaan. ('Obruni! Obruni! How are you?')
Vrijdag 8 maart
Vandaag ook een lanterfanter-dagje. Lekker een boekje lezen en met madam Rose gekletst. Ze vertelde dat twee van de weeskinderen wel nog hun vader hebben, maar ze zijn 'as poor as churchmouses'. Terwijl we aan het praten waren, kneep Suzie (5) in haar eigen arm. Vervolgens liep ze naar me toe en kneep snel in mijn arm. Madam Rose schoot in de lach, ze zei dat Suzie controleerde of ik ook botten had!
En wat stond er op het menu vandaag? Een rijstbal met een pittig soepje wat naar vis smaakte. Dat kwam omdat op de bodem vis dreef met graat en al.
Des te langer ik hier ben, hoe vaker ik dagdroom over eten. Vooral appeltaart met slagroom, gewoon oerhollands brood&beleg, koude appelsap en heerlijke groenten passeren vaak mijn gedachten. Nu doe ik het maar met de luxe van een crackertje met jam..
Al mag ik niet teveel klagen, want ze hebben hier ook verrukkelijke dingen die we in Nederland niet hebben, zoals Fanmilk Strawberry of de honing, ananas en mango's hier. Maar met kop en schouders bovenaan staat Alvaro Pear, een te lekkere perenfrisdrank wat een gat in de markt zou zijn in Nederland!
Zaterdag 9 maart
Om 10.45u stond ik netjes op de markt in Kumasi.. Geen Vera-Marie en Britt. Anderhalf uur later waren ze er, er was gewoon geen trotro voor ze. This is Africa! Dan ben ik toch wel blij met Arriva dat ze (hun best doen om) op tijd (te) komen.
Ik ben alvast gaan rondkijken op de markt. Ik vind het een beleving en best leuk om er even rond te lopen, maar ik ben er simpelweg niet voor gemaakt. Ik loop te langzaam, ik kijk teveel om me heen waardoor ik tegen mensen oploop of ik m'n kop tegen een schaal stoot, haha. Of ze klagen tegen me.
Ghanees: "You can walk fast."
Ik: "Can you walk fast?"
Daar kon hij gelukkig om lachen en toen liet hij zien hoe snel hij kon lopen.
Op een gegeven moment liep ik vanuit de complete drukte opeens in een laantje vol rust... Vol met stoffen!! Wat een verademing! Moe maar voldaan was ik thuis. Nog even geknutseld en het eindresultaat van de rups is er. Ze hebben het losgemaakt en op de vlaggetjes geplakt, dat kan natuurlijk ook!
Zondag 10 maart
Om half tien vertrokken we naar Adanwomase, waar een grote Kente weverij is. Het is een speciale en Afrikaanse manier om stoffen te weven. Nadat ik was bekomen van de schrik dat de rondleiding een uur duurde, gingen we het avontuur aan. Het was heel leuk zelfs! De Kente stoffen hebben allemaal hun eigen betekenis, afhankelijk van de kleuren en patronen. Elke stof geeft het leven weer, een filosofie. Een stof kan voor een 'happy family' staan of dat je boven iemand moet staan als diegene jaloers reageert. Ik heb een portemonneetje gekocht en die staat voor 'A journey of 1000 steps, starts with one.'
Bij elke stap van het weven die onze gids liet zien, mochten we zelf proberen. Eén foto zegt meer dan 1000 woorden, dus ik zal er niet teveel over uitweiden. Het weven is trouwens mannenwerk, ze zeggen dat vrouwen langzamer zijn en ze passen niet in het weefwerktuig als ze zwanger zijn. Daarom is het verkopen van de stoffen de taak van de vrouwen.
Op de terugweg naar mijn huis, loop ik altijd langs een school. Vanaf het begin intrigeert het me dat ze op het gebouw waarschuwingen geven voor AIDS.
's Avonds fufu gegeten en ik heb maar subtiel laten weten dat ik het vissoepje geen succes vind. Ze halen de vis er wel voor me uit, maar de smaak blijft en is bijna niet te doen. Toen kreeg ik kale fufu, jippie!
Dat maakt dat dit alweer het einde is van week 6 in Ghana. Time flies when you're having fun!
* Trotro's dus
Bestelwagens vanuit de hele wereld worden omgebouwd tot trotro's. Hier rijden echt een hoop APK-afgekeurde auto's. Zo zie je trotro's voorbijkomen uit Duitsland, Nederland en zelfs China. Laatst zag ik een trotro met een bedrijf uit Putten met daarop 'Groenten en Fruit'. Of 'Kringloop Den Haag'. De grappigste tot nu toe was een tjokvolle trotro met erop 'Vleesvervoer'!
Verder kan je van alles kopen vanuit de trotro. Vooral als er file is, kan je je helemaal uitleven. De verkopers (meestal de vrouwen) lopen langs de weg of door de file heen met grote schalen producten op hun hoofd. Zakjes water, plantain, soort oliebollen en ander Ghanees eten, beltegoed, zakdoeken, stoffen voor kleding en zelfs ijsjes! Het sneue is als de trotro verder rijdt. De vrouw met de schaal op haar hoofd hobbelt er achteraan om haar geld te krijgen, want ze geven meestal eerst het product door het raam. Als de trotro echt op z'n staart trapt, gooien de mensen het geld uit het raam en betalen via deze manier.
Maandag 4 maart
Ik voelde me al niet lekker en heb ik even een kluizenaarsmomentje ingelast. Een perfecte gelegenheid om m'n knutselwerkje voor morgen voor te bereiden, deze keer wordt het een rups. Ik heb van het gekleurde papier uit NL grote rondjes geknipt en als je die achter elkaar plakt, krijg je een hartstikke leuke rups! Voordat ik het groots aanpak met m'n knutselwerkje, test ik het eerst uit op de weeskinderen. Daar heb ik van geleerd dat ik de glitters achterwege laat in de klas. Ze vonden de glitters super, er is alleen weinig over omdat ze moeite hebben met doseren. Kolonios mikte wat glitters op z'n blaadje en dat bleef niet liggen natuurlijk. Mijn fout, ik dacht dat hij zou snappen dat er eerst lijm op moest. Afijn, ik heb het aan de beste jongen laten zien hoe het moest tot het volgende zich aandiende. Kolonios schoot flink uit met z'n glitters en merkte dat het niet ging plakken met het beetje lijm wat hij gesmeerd had. Wat denk je? Hoppa, daar ging de lijmstift vol in het hoopje glitters! Na de schade van de lijm afgeschraapt te hebben, kon het feest weer vrolijk verder. Al met al was het heel leuk en het uiteindelijke resultaat ook.
Tot mijn spijt stond er Banku op het menu vandaag, dat schoot effe in het verkeerde darmgat.
Dinsdag 5 maart
Ik werd wakker en had het zo koud, dat ik de trui aan heb getrokken die ik ook in januari aanhad toen ik uit Nederland vertrok. Op mijn klokje: 27 graden. Madam Rose moest hard lachen toen ze me aan zag komen met die trui aan. Achteraf gezien was ik gewoon ziek en ben thuisgebleven, de kinderen moesten toch oefenen voor het marcheren. Ik moet trouwens m'n visum hier verlengen (voor slechts 3 dagen, maar goed), anders kom ik Ghana niet uit. Ernest, de zoon van madam Rose en tevens de spinnendoder van een paar weken geleden, hielp me om een paspoort-pasfoto te laten maken. We dachten dat we hiervoor naar Ejisu moesten, omdat het lights off was. Wonder boven wonder kwamen we precies de foto-man van Besease tegen op straat en het kon wel hier. Scheelt weer een ritje naar Ejisu. Tijdens het lopen vertelde Ernest dat hij graag naar het buitenland wil, want dat was beter dan Ghana. Ook zei hij dat hij sinds hij 1,5 jaar is bij madam Rose woont en dat hij het vroeger veel zwaarder had dan Ruth en de andere weeskinderen. Na schooltijd moest hij de omgeving van de school opruimen, vervolgens een half uur lopen om op de boerderij te werken en dan terug naar huis om te eten.. als er eten was. Nu doet hij niks meer in het huishouden, omdat het de gewoonte is dat de jongere kinderen deze taak dragen. Daarnaast was het vroeger ook anders, omdat het was voordat madam Rose het ongeluk kreeg en ze nog goed ter been was. Dus als ze iets niet goed deden, hadden ze haar ook nog achter hen aan en werden ze geslagen. Ernest vertelde dat hij vroeger bang was voor madam Rose. Nu merk ik dat ook dat als de kinderen geroepen worden voor een standje, ze net buiten armbereik van madam Rose gaan staan omdat ze toch geen kant op kan.
Terug naar de pasfoto.. Voor slechts 2 euro heb ik vier foto's. Het maken ervan is het vermelden waard, ik mocht kiezen of ik een rode of witte achtergrond wilde. Doe dan maar wit. Komt het: Ernest moest een witte stof achter me houden en dat was de achtergrond! Het geheugenkaartje (dat dan wel) ging in een apparaat en er rolde zo vier foto's uit en klaar!
Woensdag 6 maart
Vandaag heb ik twee jaar verkering met Jaap, maar ja.. dat is een beetje moeilijk vieren met die afstand. En skypen terwijl hij in een restaurant eet en ik hier op een houtje bijt, is toch niet hetzelfde dus komt het feestje later! ;)
Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag in Ghana en alle Ghanezen waren blij. ("Freedom Ghana!!") Ik kon me niet vervoeren, want het leek of m'n buik in brand stond / werd bestookt met zwaarden. Vandaag was de wekelijkse meeting opgeschoven naar 's avonds, we gingen in Kumasi uit eten. Op goed geluk ging ik op pad met de trotro naar Kumasi-stad. Ik had zelfs tijd over en had mooi wat tijd over om wat stofjes te scoren. Wel was ik verbaasd dat er ondanks de nationale feestdag toch nog dingen werden verkocht op de markt.
Ik stond bij wat stof te kijken en een vrouw zei oprecht dat ik moest uitkijken voor de zon. Ik zei iets in de trant dat de zon inderdaad niet echt goed was voor m'n huid. Een andere vrouw luisterde, maakte een wuivend gebaar naar mij en zei: "Well, go to your own country!"
Met alle vrijwilligers zaten we in één trotro en de mate wilde 1 cedi per persoon, de afzetter. De Ghanezen in de trotro waren verontwaardigd en begonnen zich ermee te bemoeien waardoor we de helft hoefde te betalen. We hebben lekker gegeten en gedronken en wat een geluk, ik kon een heel stuk met Maaike meerijden op de terugweg. Het was al laat en donker en wilde een taxi nemen. Ik heb een poging gedaan bij een taxi en hij zei ik moest gaan zitten. Zonder te onderhandelen zeker, flapdrollie! Uiteindelijk wilde hij me voor 10 cedi wel brengen, ik wilde dat niet. Hij keek me een tijdje aan en zei opeens 'Walk forward!' Prima joh, dan ga ik lekker met de trotro wat 20x goedkoper is.
Toen ik naar de plek liep waar de trotro's gaan, werd ik door een marktvrouw vastgepakt bij m'n pols en zei 'buy this!' en hield een avocado omhoog. Ik zei nee en dat ik naar huis wilde, maar ze pakte me steviger vast en zei weer 'buy this' en nu hield ze een vieze rottende vis omhoog. Pas toen ik fel reageerde, liet ze me pas los, de troela. De Ghanezen waren vandaag niet allemaal lief voor me.
Toen snel een trotro naar Ejisu gepakt en een trotro naar Besease. In hobbelpas rende ik naar huis (sprinten lukte niet, anders zou m'n Ghanese jurk scheuren), want om 8 uur doen ze het hek op slot en het was al bijna half tien! Ernest was net bezig met de boel op slot te doen, hij dacht dat ik niet meer kwam. Pfoe, net op tijd!!
Donderdag 7 maart
Rond zeven uur werd ik wakker en vond dat de scholieren lekker rustig waren vandaag. Bleek dat ze vandaag vrij hebben door die nationale feestdag en morgen ook. Vandaar dat ik geen fluit te doen heb. Toen heb ik Mens-erger-je-niet gespeeld met een andere dochter van madam Rose en een buurvrouw. Ik heb nog niet eerder meegemaakt dat twee volwassen vrouwen zo gierden van het lachen als ze elkaar eraf gooiden!
En tja, want doe je nog meer als dagbesteding? Een beetje chillen en een rondje door het dorp gedaan. ('Obruni! Obruni! How are you?')
Vrijdag 8 maart
Vandaag ook een lanterfanter-dagje. Lekker een boekje lezen en met madam Rose gekletst. Ze vertelde dat twee van de weeskinderen wel nog hun vader hebben, maar ze zijn 'as poor as churchmouses'. Terwijl we aan het praten waren, kneep Suzie (5) in haar eigen arm. Vervolgens liep ze naar me toe en kneep snel in mijn arm. Madam Rose schoot in de lach, ze zei dat Suzie controleerde of ik ook botten had!
En wat stond er op het menu vandaag? Een rijstbal met een pittig soepje wat naar vis smaakte. Dat kwam omdat op de bodem vis dreef met graat en al.
Des te langer ik hier ben, hoe vaker ik dagdroom over eten. Vooral appeltaart met slagroom, gewoon oerhollands brood&beleg, koude appelsap en heerlijke groenten passeren vaak mijn gedachten. Nu doe ik het maar met de luxe van een crackertje met jam..
Al mag ik niet teveel klagen, want ze hebben hier ook verrukkelijke dingen die we in Nederland niet hebben, zoals Fanmilk Strawberry of de honing, ananas en mango's hier. Maar met kop en schouders bovenaan staat Alvaro Pear, een te lekkere perenfrisdrank wat een gat in de markt zou zijn in Nederland!
Zaterdag 9 maart
Om 10.45u stond ik netjes op de markt in Kumasi.. Geen Vera-Marie en Britt. Anderhalf uur later waren ze er, er was gewoon geen trotro voor ze. This is Africa! Dan ben ik toch wel blij met Arriva dat ze (hun best doen om) op tijd (te) komen.
Ik ben alvast gaan rondkijken op de markt. Ik vind het een beleving en best leuk om er even rond te lopen, maar ik ben er simpelweg niet voor gemaakt. Ik loop te langzaam, ik kijk teveel om me heen waardoor ik tegen mensen oploop of ik m'n kop tegen een schaal stoot, haha. Of ze klagen tegen me.
Ghanees: "You can walk fast."
Ik: "Can you walk fast?"
Daar kon hij gelukkig om lachen en toen liet hij zien hoe snel hij kon lopen.
Op een gegeven moment liep ik vanuit de complete drukte opeens in een laantje vol rust... Vol met stoffen!! Wat een verademing! Moe maar voldaan was ik thuis. Nog even geknutseld en het eindresultaat van de rups is er. Ze hebben het losgemaakt en op de vlaggetjes geplakt, dat kan natuurlijk ook!
Zondag 10 maart
Om half tien vertrokken we naar Adanwomase, waar een grote Kente weverij is. Het is een speciale en Afrikaanse manier om stoffen te weven. Nadat ik was bekomen van de schrik dat de rondleiding een uur duurde, gingen we het avontuur aan. Het was heel leuk zelfs! De Kente stoffen hebben allemaal hun eigen betekenis, afhankelijk van de kleuren en patronen. Elke stof geeft het leven weer, een filosofie. Een stof kan voor een 'happy family' staan of dat je boven iemand moet staan als diegene jaloers reageert. Ik heb een portemonneetje gekocht en die staat voor 'A journey of 1000 steps, starts with one.'
Bij elke stap van het weven die onze gids liet zien, mochten we zelf proberen. Eén foto zegt meer dan 1000 woorden, dus ik zal er niet teveel over uitweiden. Het weven is trouwens mannenwerk, ze zeggen dat vrouwen langzamer zijn en ze passen niet in het weefwerktuig als ze zwanger zijn. Daarom is het verkopen van de stoffen de taak van de vrouwen.
Op de terugweg naar mijn huis, loop ik altijd langs een school. Vanaf het begin intrigeert het me dat ze op het gebouw waarschuwingen geven voor AIDS.
's Avonds fufu gegeten en ik heb maar subtiel laten weten dat ik het vissoepje geen succes vind. Ze halen de vis er wel voor me uit, maar de smaak blijft en is bijna niet te doen. Toen kreeg ik kale fufu, jippie!
Dat maakt dat dit alweer het einde is van week 6 in Ghana. Time flies when you're having fun!
-
11 Maart 2013 - 09:57
Adri:
heel mooi. Ondanks de ontberingen ben ik toch wel jaloers, behalve dat met die stoffen dan. Wat is fufu ook al weer?
-
11 Maart 2013 - 10:00
Adri:
Mooie foto's, daar moet je echt meer van maken... -
11 Maart 2013 - 10:23
Dagmar Berkheij:
Yes, that was me what met die stoffen. Fufu is gestampte yam. En yam proeft naar aardappel. Ik zal een foto maken van yam voordat het bereid wordt. Ik heb al tegen de 1000 foto's denk ik. Bereid je maar voor als ik terug ben (ik zal wel een selectie maken hoor) -
11 Maart 2013 - 10:23
Dagmar Berkheij:
Yes, that was me what met die stoffen. Fufu is gestampte yam. En yam proeft naar aardappel. Ik zal een foto maken van yam voordat het bereid wordt. Ik heb al tegen de 1000 foto's denk ik. Bereid je maar voor als ik terug ben (ik zal wel een selectie maken hoor) -
11 Maart 2013 - 13:57
Tante Nel Wisse:
Lieve Dagmar, Sinds twee weken geniet ik van jouw reisverslagen, nadat Jeroen mij er op had gewezen. Je schrijft ontzettend leuk en nu jouw verhaal over stoffen vond ik weer wel erg leuk! Groetjes, ook van Ome Piet. -
11 Maart 2013 - 16:39
Nadine:
Hoi Dagget, ik geniet elke keer van je verhalen, geweldig. Veel plezier nog daar! -
11 Maart 2013 - 18:04
Ada:
Ha Dagmar, wat leuk om dit te lezen: moet je een boekje van maken (heb je thuis ook weer wat te doen ;))
Geniet er nog even van, ook van de minder leuke dingen,
doei Ada
-
11 Maart 2013 - 23:50
Dagmar Berkheij:
Hallo ome Piet en tante Nel, leuk uw reactie! En waar Facebook allemaal goed voor is! Die stoffen zijn bijzonder inderdaad, het is hard werken om het te weven én om te verkopen op een veel te drukke markt. Allebei bewonderingswaardig!
Hee Nadine! Wat leuk dat je m'n verhalen volgt! Ik hoop er nog wat te maken voordat ik uit Ghana moet vertrekken. Ik zie af en toe foto's van Liam voorbij komen, wat een schatje!
Hoi Ada! Sterker nog, dat boekje heb ik al! Sinds 25 januari hou ik trouw elke dag bij wat ik heb meegemaakt. Met behulp van dat boekje maak ik m'n blogs. Wel de gecensureerde versie, want niemand zit te wachten op oninteressante details ;) Ik ga er zeker nog van genieten! -
12 Maart 2013 - 13:17
Opa WillemR:
Dagmar, Mogelijk is dit leven mooi om mee te maken maar hoelang is dit uit te houden zonder Appeltaart, Bossche Bol en/of gewoon een gevulde koek. Je verhalen vind ik prachtig. Ik heb nu ondekt dat ik je op deze manier kan mailen. Wat ik vragen wilde is het leven daar duur en wat is de waarde in euro's van een CEDI. Het materiaal dat je gebruikt om Creatief te zijn is dat rekening man, of is dat voorradig in de school. Prachtig zijn de weefsels die de mensen daar verkopen en weven. Zijn die te betalen. Nog veel goede werken en fijne dagen.Opa WillemR -
12 Maart 2013 - 16:39
Dagmar Berkheij:
Hallo opa! Leuk dat u vragen hebt, ik zal ze zo duidelijk mogelijk beantwoorden.
Over een gevulde koek had ik nog niet eens nagedacht! Toch is het goed vol te houden zonder de lekkere dingen, omdat er zoveel is wat er in Nederland niet is.
Eén cedi is 40 eurocent en 1 euro is 2,50 cedi. Over het algemeen is het goedkoop hier, een glazen flesje cola is hier 80 eurocent en een ritje van 25 km kan voor 40 eurocent (dat is wel met de trotro). Een brood is ook 40 cent. Benzine is hier trouwens 82 cent per liter, ik zal kijken of ik een jerrycannetje kan meenemen! :)
Ze hebben niets aan knutselspulletjes hier en de leraren zijn niet getraind in het maken van knutselwerkjes. De spullen heb ik uit Nederland meegenomen dankzij donaties. Gelukkig maar, want ze hebben er veel plezier van!
Ik heb geen idee hoeveel de weefsels zijn, ze zijn wel duurder omdat er zoveel werk achter zit.
-
12 Maart 2013 - 17:37
Ellen :
Hoi Dagmar,
Leuk weer hoor je verhalen van wat je er allemaal meemaakt.
Nog gefeliciteerd, met de 6e maart time gaat snel.
Eten lijkt me ook minder, ja en dan dat we met z'n drietjes nog appeltaart met slagroom hebben
gegeten je favoriete gerecht !!
Ben weer bij en tot de volgende keer Groetjes X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
