Laatste weekje in de klas en in Kumasi!!

Deze week is de laatste week in de klas voordat ik de hort op ga voor twee weken. Maar eerst de weetjes!!

* Bellen
Van de week belde ik met een Ghanees over mijn verblijf in Tamale. In slecht verstaanbaar Engels stak hij een verhaal af. Vol concentratie luisterde ik naar wat hij zei om het te ontcijferen en toen uit het niks 'piep piep piep'. Het blijkt dus dat Ghanezen ophangen zonder gedag te zeggen als ze klaar zijn.

* Het huiswerk van Fransisca.
Ik heb al eens eerder verteld over Fransisca. Met alle respect, ze schrijft fantastische dingen in haar schrift. De kinderen hebben een huiswerkschriftje waar van alle vakken hun huiswerk in wordt gemaakt. Ik zat een beetje te bladeren in een paar schriftjes en de kinderen moesten opschrijven wie ze waren, waar ze wonen en wat ze lekker vinden. In heel simpel Engels beantwoordden de meeste kinderen deze vragen, zoals 'I live in Besease, I like football and I like banku with okru soup.' Behalve Fransisca, ik moest echt lachen toen ik dat van haar las. In perfect Engels schreef ze dat ze niet tussen de briljantste kinderen van de klas zat, maar dat ze nu één van de beste was. "This is because my father advised me and refused to pay the school because of my attitude. That is why I started to study." Overduidelijk dat ze dat heeft moeten citeren van haar vader. Hij gaat volledig z'n doel voorbij, want ze leert er weinig van op deze manier.

* Het hapje van madam Rose
Deze anekdote wil ik jullie niet onthouden. Van de week had ik tijdens lunchtijd trek en ik ging vragen bij de kok/dienstmeisje of ze wat had. Ik liep richting de keuken en in een fractie van een seconde gebeurde er superveel; ze kwam net aanlopen met een bord eten, maar moest even stoppen van madam Rose. Precies op het moment dat ik keek, nam madam Rose een vette hap van mijn bord en lepel en gaf het daarna aan mij. Nou, eet smakelijk dan maar hè!

Maandag 11 maart
Ik ging naar de klas want rekenen stond op het programma. Echter, de juf vond dat ik wel Engels kon geven, omdat zij even iets anders moest doen. Ik dacht 'dit is mijn laatste week' en stelde voor om Creative&Arts te doen. Ik haalde de tekeningen die ze nog niet af hadden gemaakt en ze hebben braaf gekleurd.
Terwijl de juf weg was, kwam er een leraar binnen. Hij zei dat sommige kinderen de schoolrekening nog niet hebben betaald. Hij zei dat ik deze kinderen niet eens het klaslokaal in had mogen laten en ze mogen pas terugkomen als ze betaald hebben. De juf was ondertussen terug en noemde de namen van de desbetreffende kinderen en zei achter elke naam 'bye bye'. De kinderen waarvan ouders wel hadden betaald, stonden zich te verkneukelen dat er klasgenoten wegmoesten en joelden ze uit. Van de 20 kinderen konden er 8 hun spullen pakken en naar huis gaan.

De juf zei de kinderen dat dit mijn laatste week was, dat vonden ze niet zo leuk geloof ik. 'Don't go!', 'If you go, I will cry!' en 'You can go, but you have to come back.'
De mooiste (maar ook confronterend natuurlijk) die ik hoorde was: 'If you go, madam will beat me again.' Hoe dat komt dat ze de kinderen nu niet slaat, weet ik niet. Maar zonder wat bewust gedaan te hebben, heb ik er toch voor gezorgd dat de kinderen vijf weken niet zijn geslagen met de stok. De juf lachte wel een beetje beschaamd en schuldbewust. Tja, kinderen zijn (meestal) goudeerlijk!

Na schooltijd ging ik met Mariam naar de kleermaakster om wat maten door te geven. Eenmaal aangekomen bij haar huis, was ze net naar de markt. Dan maar even wachten, wat heel normaal is in Ghana. Er waren drie meisjes van vier jaar die me heel interessant vonden. Ze stonden twee meter van me af, ze doen een gewaagde stap in mijn richting en rennen al giechelend weg.
Ik zat op een krukje en al gauw stonden er tien kinderen om me heen. Eén meisje van 4 stond voor me en zwaaide quasi-nonchalant met haar armen heen en weer, zodat ze stiekem m'n knieën kon aanraken. Blijkbaar voelde ze zich er vertrouwd bij en deed ze er niet meer stiekem over, maar was ze vol interesse mijn huid aan het onderzoeken. Een paar minuten later voelde ik een kindernageltje over m'n kuit schrapen, alsof er iets zat wat eraf moest. Toen ik keek, deed een ander klein meisje een verwoede poging om een moedervlek eraf te halen!

Dinsdag 12 maart
Creative&Arts stond op het programma en met spulletjes en al ging ik naar de klas. De juf was bezig met godsdienst, wat voor mij slecht te verstaan was door haar Engels. De kinderen vonden het blijkbaar ook niet bijster interessant, want eentje lag te slapen! Opeens gaf ze de jongen een flinke dreun op z'n rug en moest hij van de ene kant van de klas naar de andere kant rennen. De juf ging gewoon door met lesgeven, deze hele situatie zag er wel komisch uit.

Vandaag heb ik de rups gemaakt (zonder glitters uiteraard) en ze gingen enthousiast aan de slag. Helaas zag ik weer een paar kopieën van mijn werk bij de kinderen, zelfs de juf volgde me op de voet met namaken zonder dat ze wist wat ik deed. Ik maakte een Ghanese vlag en gebruikte rood-geel-groen. Ze maakte het na en na de groen begon ze weer met rood. Toen ze zag dat ik een zwarte ster in het gele gedeelte maakte, zag ze pas dat ik een Ghanese vlag maakte. Ze zei verschrikt 'Oh Maria, I'm doing it wrong!' Ik zei dat het haar creatie was, dus dat er niks fout aan kan zijn. Dat vond ze aardig dat ik dat zei, maar ze tekende me nog gewoon na. Toen ze klaar waren met kleuren, gaf ik elk kind zes decoratie edelsteentjes. Daar hebben ze een half uur over gedaan, zes steentjes plakken. Ik vertelde dat ze alvast moesten nadenken waar ze de steentjes wilden plakken en dan zou ik elk tafeltje langsgaan met lijm. Ik vertelde laatst dat de kinderen niet kunnen doseren; ze kunnen ook niet op hun beurt wachten. En ja, dan duurt het heel lang. Ik word weer moe als ik eraan denk, haha!

Woensdag 13 maart
De rups heb ik aan elkaar geplakt en in delen hebben we de rups op de muur geplakt, tot het een geheel werd. De kinderen en de juf waren helemaal in hun nopjes! Ik heb een klassenfoto gemaakt met de rups als achtergrond en ik zei 'smile!' Ze gingen vervolgens hardop lachen, maar op een hele neppe manier. Ik vind het zo leuk als ze zo doen! Vervolgens heb ik ze een tekening gegeven, allemaal blij en die willen ze ook op de muur!

's Middags m'n laatste meeting met de vrijwilligers alweer! En 's avonds madam Rose en de kinderen blij gemaakt met een stapel schriften.

Donderdag 14 maart
Tijdens het ontbijt vroeg ik madam Rose hoe ze in Ghana Pasen vieren. Die vraag had ik beter voor een ander moment kunnen bewaren, want ik heb een uur geluisterd terwijl de school al was begonnen.
Als verrassing mochten de kinderen vandaag met gloednieuwe stiften kleuren. Als ik normaal de potloden uitdeel, roepen ze allemaal 'madam, marker marker marker!' Vooral een jongen, Alhassah, kijkt me doordringend aan alsof hij met z'n ogen mij wil overhalen om een stift te geven. Last hij nou net sip kijken en om potloden vragen. Ik vond het echt grappig en zei dat hij altijd om stiften vraagt en nu hij ze heeft, wil hij toch liever potloden. Hij keek me een beetje schaapachtig aan. De juf hoorde het ook en lag helemaal in een deuk. "Alhassah, do you understand what Maria is saying?" Uiteindelijk hebben we hem toch potloden gegeven. Voor elke klas heb ik een pakketje samengesteld wat ik als donatie wil geven namens de donateurs in Nederland! Ze waren door het dolle heen dat ze een springtouw hadden voor de gymles, bellenblaas en stuiterballen kregen. Niet alle kinderen waren er, de juf gaat het geven als ze er allemaal zijn. (Zit zij met hyperactieve kinderen die in bezit zijn van stuiterballen en ik niet, haha!)

's Avonds werd ik geroepen voor het eten en - ik weende van binnen; banku. Met okrusoep. Banku is gestampte maïs en cassave wat zurig smaakt. Okrusoep heeft van alles qua ingrediënten en de slijmerigheid van een rauw ei. Madam vroeg of ik het lekker vond. Ik heb maar eerlijk gezegd dat ik Ghanees eten lekker vind, maar dat banku daar niet bijhoort. Het is haar vast niet ontgaan dat ik na hap drie kokhalsde en kreeg ik gelúkkig rijst! En nu wil ik niet meer aan banku denken.

Vrijdag 15 maart
Een paar kinderen uit de klas gingen op excursie naar Kumasi en de juf ging mee. Ze zei de dag van tevoren dat ik ze hun tekening af kon laten maken en ze dan kon laten gaan. Ik moest daarna m'n koffer namelijk al inpakken, anders had ik wel meegegaan met de excursie. Die koffer staat vanaf zaterdag bij Maaike en Kony, die haal ik op en dan kan ik meteen door met reizen.
Maar goed, 2/3 van alle kinderen konden deze excursie niet betalen (zo'n 100 kinderen) en er waren maar twee leraren! Ze verwachtten dat ik mijn klas lesgaf tot de middaglunch, en of ik de kinderen van een andere klas er ook bij wilde nemen. Toen bleek ook dat de juf de tekeningen en de potloden mee naar huis had genomen. Beetje dom, nu kon ik al helemaal niks doen.
Tja, dan maar ballonnen uitdelen aan de hele school, dan is het voor hun ook nog een feestje ondanks dat ze niet meekonden met de excursie.
Ik besloot dat het handig was om ze per klas uit te delen terwijl de kinderen zaten. Ze waren door het dolle heen, maar de kinderen wilden er meteen twee. Eén is niet genoeg natuurlijk.. Of ze hebben kleurverzoeken, zoals één meisje die me al weken stalkt omdat ze ook MariaM heet. Ik heet MariA, maar goed. Ik lijk wel een obsessie voor haar. Elke keer als ze me tegenkomt zegt ze "Hi Mariam, my name is Mariam too!" Langzaam word ik horendol van haar. Maar zij wilde dus een bepaalde kleur, maar ik gaf iedereen een willekeurige kleur. Dat was blijkbaar niet wat ze ervan verwachtte en ze liep me óveral achterna en continue herhalen "Hi my name is Mariam too, I want two balloons, because my name is Mariam too!" Ze wilde niet haar oude ruilen, nee, ze wilde er twee en alleen omdat we dezelfde naam hebben. Ik heb haar steeds vriendelijk doch dringend de klas uitgebonjourd als ik naar een volgende klas ging. Alle kinderen die al een ballon hadden, sneakten de volgende klas in om er nog een te krijgen. Op een gegeven moment heb ik de brui eraan gegeven en heb ik de rest aan de kleuterjuf gegeven. Toedeloe, en ik ben een verdieping hoger bij madam Rose gaan zitten. Vanuit daar zag ik het balonnentafereel van bovenaf en ik zag een paar kinderen er ruzie om maken of zelfs vechten. Ik vroeg haar of ze eigenlijk wel blij worden van ballonnen als ze elkaar bijna afmaken. Het enige advies wat ze gaf was 'Don't mind them!' 's Avonds heb ik ze alvast de cadeautjes gegeven. Voor Ruth schoolspullen zoals een rekenmachine en een passer. Maar ook een Kleine Zeemeermin puzzel van 100 stukjes, ze maakt zelfs 'mijn eerste puzzels' voor peuters, dus hier zit wat meer uitdaging in, haha. Zie je het voor je, een meisje van 13? Voor de andere kindertjes een etuitje met alles erop en eraan en de stuiterballen en bellenblaas. Nog steeds echt leuk om te zien hoe blij ze ermee zijn. Er zat ook een grote oranje bril bij die van hoofd naar hoofd ging. Zelfs tijdens de Sabbathviering stond er eentje te bidden met die bril op.

Zaterdag 16 maart
Helaas heb ik vanochtend mijn klamboe ook op moeten ruimen, nu ben ik genadeloos overgeleverd aan de insecten van Ghana!
Madam Rose was vergeten 1 van de kinderen brood te halen, dus ontbeet ik vandaag met - tadaa - rijst&prutje en een paar stukken yam!
Na dit stevige ontbijt wilde ik op pad gaan met m'n bagage om naar Ejisu te gaan. Daar zou Maaike komen om m'n bagage op te halen en konden we in één keer door naar Lake Bosumtwi. Ik wilde net weggaan toen Ruth en Kolonios aan kwamen lopen en m'n bagage op hun hoofd mee wilde nemen naar het trotrostation (kwartier lopen). Ik hamerde erop dat het echt niet hoefde, maar ze trokken er niks van aan. In Ghana is het de gewoonte dat je alles doet voor iemand die ouder is en al helemaal als je blank bent, maar na 7 weken Ghana kan ik daar nog steeds niet aan wennen.
Eenmaal op weg naar het meer daalden we vanuit berggebied naar het meer. Op een bedje lag ik te verknetteren in de zon, maar wel genieten van het mooie meer en de rust.

Zondag 17 maart
Alweer m'n laatste dag als vrijwilliger! Ik heb met de kinderen rondgehangen en een fotoshoot van de omgeving gemaakt. Als lunch had ik iets heel bijzonders. Pindasoep (niet bijzonder, wel heel lekker) en daarbij had ik een groene homp. Dat bleek maïs en banaanbladeren te zijn. De maïs stampen ze fijn tot poeder en dat wordt een nacht lang gekookt met die banaanbladeren.
Ik had zin in een lekkere zoete Afrikaanse mango! Mariam en een buurjongen liepen met me mee naar de zus van madam Rose want die had mango's - niet dus. Met de twee kids ben ik naar Ejisu gegaan om mango's te scoren. In de trotro moesten we even wachten tot we vertrokken en een oudere vrouw voor me zat in het Twi tegen me te praten. M'n buurjongetje zei 'she is teasing you.' In het Nederlands zei ik haar dat mensen in Ghana me vaak plagen, ze leek wel even onder de indruk. Een man probeerde te helpen en zei dat ze dat niet verstond. Ik zei dat ik in mijn taal tegen haar praatte, omdat zij in haar taal tegen mij praatte. Ik vertelde ook wat ik eigenlijk zei, daar moesten ze gelukkig om lachen.
Voor 2,5 euro heb ik vijf mango's op de kop getikt, op de terugweg een ijsje toe en de kinderen (en ik ook) waren blij. Op de terugweg zat datzelfde vrouwtje van de heenweg weer voor me! Nu zwaaide ze vrolijk naar me.
's Avonds weer gekookte yam met het pindasausje en als toetje mango! Ik zat er een op te peuzelen en hij was heel zoet, madam Rose gaf een ander stuk en ze zei dat die nog zoeter was. Ik geloofde het niet, maar het was echt zo!
Daarna m'n laatste potje gevoetbald met de kinderen, echt leuk! Ze vinden het volgens mij best grappig dat ik als witte wel iets kan met een bal. De avond afgesloten met blikjes frisdrank, wat waren ze blij!

Dat was m'n verhaal als juf Maria, nu gaat het avontuur verder als Dagmar de Reiziger. Voordat ik klaar ben met de blog wil ik graag aan mensen die spulletjes of geld hebben gedoneerd uitleggen hoe ik het besteed heb.

Ten eerste hartelijk dankjewel aan mijn teamgenoten, vrienden, familie etc. die me (gekleurd) papier, pennen, potloden, stiften, linealen, rekenmachines, gummetjes, etuitjes, bellenblaas, kleurplaten en andere spulletjes hebben meegegeven. Het was mijn doel hier om de spullen zelf te gebruiken met de kinderen, omdat ik hier heb gezien dat kinderen én leraren geen idee hebben wat ze met de spullen kunnen doen. Hopelijk heeft de juf straks wel ideeën die ze met haar klas kan doen en dat ze wellicht wat kan overbrengen op collega's. Dat zit wel goed, bij alles wat ik deed vroeg ze geïnteresseerd hoe ik dat gedaan had.
TOEVOEGING: ik heb ook spulletjes aan een andere vrijwilligster gegeven die hier 5 maanden is en in een weeshuis werkt. Op deze manier worden er nog meer Ghanese kinderen bereikt en weten we zeker dat de spulletjes gebruikt worden waar het voor bedoeld is, dacht ik zo! ;)

In totaal heb in €430,- aan donatiegeld, echt ongelofelijk bedankt aan iedereen die gedoneerd heeft! Een klein gedeelte ervan heb ik gebruikt om de halve Action mee te nemen; springtouwen, stuiterballen, balletjes, veel ballonnen, schmink, stickers, scharen, rietjes en wol etc. Ook heb ik geshopt bij de Kringloopwinkel waar ik schriften en puzzels heb gescoord. In Ghana zelf heb ik ook wat kleine dingetjes gekocht (in onze ogen), maar wat voor hun superdeluxe is. Een luxe is bijvoorbeeld een blikje cola of fanta. En normaal eten ze hun brood droog, maar met de komst van Ghanese 'peanut paste' was hun ontbijt een feest. En ik kan met volle overtuiging zeggen dat ze van alles genoten hebben!
Uiteraard is er geld over en dat is het bedrag van *trommelgeroffel* 380 euro!!! Dat is omgerekend 930 cedi! Dat is ongeveer drie keer een maandsalaris. Moet je nagaan, madam Rose is al in de 70 maar zorgt nog steeds voor vijf kinderen. Omdat ze deze leeftijd heeft, kan ze niet werken, behalve zakjes water kopen. Ook zorgt ze nog voor anders kinderen die Secundary Highschool doen, maar die wonen op een campus! Dat is megaduur (700 cedi) en in Ghana is 'niet betalen is de klas niet in'. Ruth staat nu ook op het punt om naar Secundary Highschool te gaan en dat kost geld.

Ik had eerder aangegeven om bijvoorbeeld lampen te kopen, maar het leek mij een superbestemming van het geld om Ruth naar de middelbare school te kunnen laten gaan. Ik zie madam Rose elke dag worstelen met het geld, dat het soms zelfs lastig is met het eten. Ik hoop dat iedereen het ermee eens is, haha! Nogmaals bedankt iedereen!!

De volgende twee weken ga ik vier dagen naar het noorden van Ghana, Tamale. Even een dag tussenstop in Kumasi om m'n bagage mee te nemen en dan helemaal naar het zuiden van Ghana, Cape Coast en Accra! En dat in m'n uppie'tje!!