Van Katwijk naar Kumasi, deel 2

Hier het beloofde chronologische en samenhangende verhaal van de afgelopen anderhalf week. Een heel verhaal natuurlijk, maar dan weet je wel hoe de vork in de steel zit. ;)

Even een paar losse weetjes voordat ik begin:
* Ze ontbijten hier met droog brood en een gebakken ei, 's avonds bij het diner heb je ook nog kans op ei. Twee keer op een dag ei, dat eet ik niet eens in een week in Nederland. (Jaap, voor mijn voorlopig geen ei in Nederland!)
Je zou zeggen dat ze in Afrika niet genoeg te eten hebben en dat ik niet zo op zou vallen. Maar ze zijn hier bijna allemaal tonnetje rond. Ze hebben hier veel te eten, maar heel eenzijdig. Rijst, aardappel (yam), cassave, kip, vis en sausjes gemaakt van tomaat, zoete ui en peper. Dat is het wel zo'n beetje. Kinderen hebben hier bolle buikjes, maar door het eenzijdige eten. Dat is natuurlijk ook niet gezond.

* De elektriciteit valt hier om de haverklap uit. Ik spring een gat in de lucht als het licht het weer doet. Dan kan ik weer rustig gaan zitten, want ondertussen is het licht weer uitgevallen.. Als het licht weer aangaat, hoor je de Ghanezen in de verte uitbundig juichen! Lights on! Vaak is het in de middag al uitgevallen, en gaat het weer rond 11 uur weer aan. Het heeft wel zn charmes vind ik.

* 'Douchen' .. Het staat niet voor niks tussen haakjes. Er staat in mn gastgezin een grote ton met water. Met een grote emmer haal ik daar water uit en in de doucheruimte gebruik ik een klein emmertje waarmee ik water over me heen gooi. Als de ton leeg is, halen we water bij de pomp, aan het einde van de straat.

* 'Dagmar' is hier niet uit te spreken, de g kunnen ze niet zeggen. Daarom heb ik ervoor gekozen om mezelf voor te stellen als Maria, één van mijn doopnamen. Verder draagt iedereen in Ghana de naam van de dag dat hij/zij geboren is, naast je gewone naam. Ik ben op zondag geboren, ze noemen me hier Akuusia (je zegt Akoesia).

Zaterdag 26 januari
In Turkije heb ik me kostelijk vermaakt in een wifi-zone mét een stopcontact. Ik wist toen nog niet dat het een van de luxes waren die ik in Ghana niet vaak zou hebben. Om 9 uur kwam ik aan in Accra, de hoofdstad. Een vochtige warmte kwam me tegemoet. Ik wachtte op mijn bagage en moest best lang wachten. Steeds dezelfde koffers passeerde de revue en ik had de hoop opgegeven. Maar toen kwamen mijn koffers via de loopband mijn armen ingegleden!
Ik liep naar de uitgang en zag allemaal Ghanezen met bordjes, maar die van mij niet. Een Ghanees (Salomon) zag me zoeken en bood vriendelijk aan om mijn guesthouse te bellen, hij kreeg ze te pakken. Ze lieten me op een plek wachten. Ik geloof graag in het goede van de mens en dat deed ik op dat moment. Toen kwam de vrouw die me ophaalde en zei mn naam. Toen wist ik dat het goed zat. Ze zei dat ik even moest wachten, omdat ze een andere vrijwilliger moest ophalen. Ondertussen moest ik van Salomon even 20 cedi geven (=8 euro) geven omdat hij mn guesthouse had gebeld. Ik hield me voor de domme en zei dat ik die niet had. Salomon zei dat 20 euro ook wel goed was, de grapjas. Mijn tactiek was doen alsof ik onnozel was en ben toen maar veilig in de auto gaan wachten tot Iris kwam, de andere vrijwilligster. Iris en ik werden vervolgens naar ons guesthouse gebracht. Ook al was het donker, het verschil tussen arm en rijk was te zien. Er werden op mooie scooters gereden, maar ook 'winkeltjes' van golfplaten waar losse hekken werden verkocht.

Zondag de 27e
Voor 20 euro werden we vandaag door Accra gereden. Mn eerste cedis gepind, beetje rondgereden en kokosnoot gegeten. Het smaakte alleen in de verste verte niet naar kokosnoot. Ook hebben we plantain gekocht, gefrituurde banaan. Het proeft naar naturelchips en het is heel lekker! We vervolgden onze Accra-tour per auto en zagen het verschil tussen rijk en arm. We reden langs de Ghanese overheid wat er heel rijk uitzag, maar een paar minuten later reden we door de krottenwijk.
Vervolgens naar het strand, het lijkt erg op het Katwijkse strand. Het verschil is dat er alleen donkere mensen zijn (logisch), veel muziek, dans en spullen verkocht. Iris en ik hebben in de zee pootje gebaad en kregen veel aanspraak van Ghanezen. Een Ghanees vroeg waar we vandaan kwamen, ik liet mn armen zien en zei dat we uit Ghana kwamen. Hij lag helemaal gevouwen. Iris deed er een schepje bovenop zei dat het eraf was gegaan in de zee. Te flauw natuurlijk, maar de jongen kwam niet meer bij!
Terug in het guesthouse kwamen we erachter dat er wat van ons geld is ontvreemd. De enige rat die het gedaan kan hebben, is de man die ons door Accra heeft gereden. Alleen tijdens het pootje baden zijn we niet bij onze tassen geweest. Maar shit happens en ik denk maar zo; 'what goes around, comes around'..

Maandag 28 januari
Om acht uur werden we gehaald door het meisje van het guesthouse, dat we al klaar hadden moeten staan. Oepsie! Eenmaal bij het busstation wilde ik een foto maken en ondertussen vloog mn buskaartje weg wat ik niet doorhad. Een Ghanees wees me erop. Er zijn gelukkig ook aardige en eerlijke Ghanezen! Dan eindelijk op weg naar Kumasi met een superdeluxe bus. We werden gewaarschuwd dat de weg bagger was van Accra naar Kumasi. Het viel me alles mee... Tot het asfalt ophield met bestaan! We werden heen en weer geslingerd en zagen onderweg kapotte vrachtwagens. Toen kwam het asfalt weer! In Kumasi zijn we uitgestapt en werden we door Kony opgehaald en naar het huis van Maaike en Kony gebracht. Maaike is Nederlandse en is met Kony getrouwd, hij is Ghanees. Ze hebben een zoontje van 2, Milan. 's Avonds zijn we in Kumasi in een restaurant gaan eten, lekker ordinair een pizza funghi gekozen!

Dinsdag 29 januari
Om vijf uur 's morgens begint het leven hier en werd ik 'rustig' gewekt door omroepsters met megafoon. Op de vroege morgen vonden ze het nodig om het woord van God te verkondigen. Daarnaast werd mijn reukzintuig geprikkeld door een brandgeur. Het is hier de gewoonte om hun afval te verbranden. Heerlijk wakker worden dus ;)

Na het ontbijt gingen we naar Kumasi-stad met de trotro. Dat zijn dus busjes ter grootte van een bestelbusje waar 14 mensen in passen. Lekker hutje mutje en bloedjeheet! We gingen naar de markt en even voor de duidelijkheid; de grootste markt van West-Afrika! Moet je mij daar net neerzetten.. Zooooveel mensen! Naast de drukte, ruikt het een beetje in de stad. mengelingen van zeep dat wordt verkocht, poep, plas, zweet, uitlaatgassen en rioolluchten passeerden mijn neus. De vrouwen dragen van alles op hun hoofd: van liters water tot tientallen kokosnoten. Ze dragen het met schalen; sommigen dragen het los op hun hoofd, maar de meesten doen er een gedraaide theedoek tussen. Kleine kinderen lachen naar je en roepen 'obruni!' Dat betekent 'blanke' in het Twi. Volwassenen roepen geen blanke, maar vragen wel hoe het met je gaat en wat ik van Ghana vindt. Sommige mensen zeggen niks en raken alleen mn arm aan als ik voorbij loop. Aan het einde van de middag gingen we langs mijn gastgezin; een kast van een huis, zelfs voor Nederlandse begrippen en ze hadden een groot flatscreen-tv. Het gebouw van het weeshuis is mooi en net een paar maanden oud. Daarna terug naar het huis van Maaike&Kony, we stuitten meteen op een file. Wat bleek nou? Op de rotonde even verderop had een vrachtwagen pech, midden op de rotonde. Waar iets kapot gaat, op die plek wordt het ook gemaakt. Vandaar dat er een aantal Ghanezen die vrachtwagen daar aan het fixen waren!

Woensdag 30 maart
's Ochtends genoten we van onze laatste luxe voor de komende tijd. Ik werd gedropt bij mn gastgezin en we gingen meteen op pad om naar de stad te gaan. 'We' is Suze en ik, met haar deel ik mijn kamer, ze is ook een Nederlandse vrijwilligster. Onderweg een ananas gescoord, maar die heb ik een uurtje later weer teruggegeven aan de stad om het even netjes te zeggen. Daarna gingen we naar de meeting voor vrijwilligers wat elke woensdagmiddag bij Maaike&Kony thuis is. Op een gegeven moment begon het te regenen.. asdeeltjes. Iemand stond even verderop blijkbaar het afval te verbranden. Met de trotro weer terug is ook het vermelden waard. Het is best goedkoop, niet meer dan 20 eurocent. De mate roept vanaf de trotro wat de bestemming is en ze rijden pas weg als de trotro volzit. Tijdens het rijden vraagt de mate waar je eruit wil en dan betaal je. Als je eruit wil, klopt de mate op het dak zodat de chauffeur weet dat hij moet stoppen.

Donderdag 31 januari
Ik had met Felicia (gastmoeder en eigenaresse van mijn weeshuis) afgesproken dat we om 7 uur naar het weeshuis zouden gaan, om 10 uur waren we nog niet vertrokken. Nou, op naar het weeshuis. Het eerste wat ze zeiden: 'clean the kitchen floor'. Suze had er niet zo'n zin in, die moest kleren wassen. Eerst moest ik met een klein bezempje/roe de viezigheid aanvegen. Daarna een emmer water pompen en zeep erin gedaan. Vervolgens de vloer natmaken en schoonwrijven met een tshirt. Daarna moest ik de afwas doen, schone kleren uitwringen en ophangen. Toen liet ik natuurlijk de boel vallen, omdat ze geen knijpers hebben. Ja hoor, schone spullen weer rood van het zand. De tijd schoot maar niet op en de kinderen komen pas om half 4.. Vervolgens hield Felicia een betoog over welke donaties het weeshuis nodig had. Op zich vragen alle Ghanezen daar gewoon naar, dat is niet eens zo gek. Maar toen vertelde ik dat ik een tas vol speelgoed had, Felicia zei dat ik het haar moest geven zodat ze die kunnen bewaren voor in de speelkamer. Maar dat gebouw moeten ze nog bouwen!! Tegen de tijd dat het af is, zit ik al lang en breed kn Nederland. Ze stelde voor om een foto te maken dat ik de spullen aan haar geef met alle kinderen erbij, zodat ik die kan laten zien aan de mensen in Nederland. Ik ben gek, maar niet op mn achterhoofd gevallen.
Om half vijf vertrokken we en om kwart voor zes ging ik voor het eerst alleen op pad, heerlijk! Vanaf mijn gastgezin terug naar Maaike&Kony met de trotro, omdat we vrijdagochtend vroeg naar het Mole National Park in het noorden van Ghana gaan. Ik zocht naar de juiste trotro en Ghanezen zien je zoeken en schieten meteen te hulp. Na twee uur was ik er eindelijk en vertelde de mate dat ik naar Oduom Crossing wilde, hij zei dat de trotro niet verderop ging dan Oduom Roundabout. Alle Ghanezen lachen, behalve een oudere man. Die moest ook in de buurt zijn waar ik heen moest en die nam me gelukkig op sleeptouw.

Vrijdag 1 februari
Half vijf eruit en samen met drie andere vrijwilligers (Iris, Britt en Vera-Marie) gingen we een weekend op pad naar het noorden van Ghana, naar Mole! We reden lekker door, zo'n 140 km/uur. Inhalen gebeurt hier gewoon via rechts, maakt niet uit of het een vrachtwagen is of dat je een bocht nadert. We reden langs dorpjes en zagen we de hutjes die je verwacht als je naar Afrika gaat. Kumasi is echt een stad. Toen was het tijd om afscheid te nemen van onze vriend 'asfalt' en verwelkomden we 'Rood Zandweggetje met veel hobbels en kuilen'. Toch reden we gewoon 80 km/h en zelfs 100. Plotseling ging Kony in de ankers, maar het kwaad was al geschied. We reden vol in een gat van een meter. Het was een harde landing en we hoorden onheilspellende geluiden. De cola vloog over Iris. Zonder wat te zeggen stapte Kony uit om de schade te bezichtigen, terwijl Iris zei dat ze cola over zich heen had gekregen. Toen hoorden we Kony: 'You are talking about coke? This is about human beings! Serious?' We lagen helemaal dubbel. We hebben er 7 uur over gedaan om van Kumasi naar Mole te gaan. Om half vier begon onze eerste voetsafari, we zagen bavianen, reebokken, antilopes en Pumba's familie. Ik liep daar door de droogte, moest TWEE uur lopen en had te weinig water.. en dan begin je na te denken. 'Waarom loop ik hier naar olifanten te zoeken in deze droogte? Die olifanten laten zich puur alleen zien omdat ze alleen hier water kunnen halen. Ze komen echt niet voor de lol zo dichtbij, dus; als het al te droog is voor die olifanten, dan al helemáál voor mij.' Zo ging dat lekker een tijdje door, totdat Iris een olifant spotte! We stonden er 50m vandaan en konden heerlijk de toerist uithangen. Opeens kwam de olifant op ons aflopen! In het begin was het nog leuk, maar we moesten van onze ranger langzaam achteruit lopen. Dat deden we, maar de olifant bleef komen. Toen hoorde ik 'klik-klik', bleek dat onze ranger z'n geweer had geladen! Uiteindelijk liep de olifant gelukkig de andere kant op. Dat was een mooie ervaring! Kortom, we hebben de hele cast van de Lion King gezien, behalve de lions.

Zaterdag 2 februari
Vroeg op, want om 7 uur begon onze tweede safaritocht. Deze keer hadden we een andere ranger en we gingen nu echt op zoek naar olifanten, gisteren liepen we een gebruikelijke route rond het water. Gisteren was de safari voor de olifanten, nu genoot ik van de omgeving. Rond negen uur gingen we weer terug, want onze tijd was om. Tot onze ranger een olifant zag! De olifant van gisteren was nieuwsgierig naar ons, maar deze was niet zo happy met onze aanwezigheid. Deze keer liep de olifant ook op ons af, maar sneller en feller dan de olifant van gisteren. Ik had de neiging om weg te rennen en had mijn pas al versneld. Heeft totaal geen zin, want de olifant is het 2e snelste dier ter wereld. Maar ja, ik wou me ook niet zomaar laten pakken! Op een gegeven moment liep hij weg en zagen we snel een andere olifant met een kleine olifant, agossie. De twee grote waren heel beschermend en lieten de kleine in het midden lopen. Alsof dat niet genoeg was, gingen ze naar het water om te drinken en te poedelen. Toen er nog een 4e aan kwam lopen, was het plaatje helemaal compleet. Moe maar voldaan gingen we terug en ging ik even liggen. Vera-Marie had even de deur opengedaan om te luchten. Opeens schreeuwde Iris het uit en ik dacht: 'Sst, ik wil slapen, dat insect komt later wel'. En toen riep iemand 'Een aap!' Er stond gewoon een baviaan in onze kamer. Onze housekeeper had ons al gewaarschuwd voor babboons, maar dat het ons echt zou gebeuren.. Ik stond te bibberen op m'n benen en m'n eerste gedachte was dat ik niet was ingeënt tegen rabiës. Toen liep hij via Iris' bed naar mijn nachtkastje en pakte míjn sultana! Ik heb zo de benen genomen naar de badkamer en de deur achter me dichtgetrokken. Na een tijdje ging hij vanzelf weg en heeft samen met zijn maatje de buit verdeeld. Ik ben denk nog nooit zo bang geweest deze dag, eerst die olifant op ons af en daarna mr. Babboon! 's Avonds gingen we yam en kip met een pittig sausje eten bij de familie van Kony in Larabanga. Van alle kanten werden we geholpen, er werden zakjes water voor ons gehaald en onze stoelen afgestoft. Yam is een soort aardappel. Als je het kookt, is het logischerwijs boiled yam. Als het is fijngestampt, is het fufu. Met z'n drieën stampen ze met grote houten palen die yam tot moes, wat heel ritmisch klinkt, net muziek.

Zondag 3 februari
Om 7 uur al aan het ontbijt omdat we vroeg weer vertrokken. We zijn in Larabanga geweest, de moskee bezocht en toen echt op weg! Onderweg naar Kumasi hebben we de Kintampo watervallen meegepakt. Supermooi en we hadden het voor onszelf! Echt een plek om naar terug te gaan, die rust, heerlijk.

Maandag 4 februari
's Ochtends droomde ik dat er bavianen in onze kamer waren. Ik heb heel zachtjes mn rugzak dichtgedaan, anders zouden ze weer mn koekjes jatten. 's Morgens bleken het t hoopje kleren te zijn van Suze.. Of het de Lariam is, ik weet het niet. Maar ze zaten er echt! ;)

Om 9 uur had ik het fantastische idee om naar town te gaan en ging vol goede moed aan de kant van de weg een trotro pakken. Wist ik veel dat het 's morgens knijterdruk was omdat iedereen naar zn werk moest. Ik heb daar een uur gewacht, want ik moest en zou naar het internetcafe gaan. Eindelijk was er een trotro en de mate zei tegen mij 'you can get a taxi'. Een andere aardige Ghanees zei alleen 'go' dat ik gewoon moest gaan zitten. Nou, uiteindelijk heb ik mooi geïnternet!! Op het weeshuis heb ik me ontfermd over de kinderen die te jong zijn om naar school te gaan. Op een gegeven moment gingen ze één voor één allemaal slapen. Daarna ging ik een meisje van 4 ophalen van school en álle schoolkinderen stonden om me heen om mn hand vast te houden, echt bizar. Toen ontmoette ik nog een vrijwilliger uit Engeland die hier sinds december is. We hadden het erover dat er te weinig te doen is op het weeshuis, zeker met drie vrijwilligers. We deelden over veel onderwerpen dezelfde mening en ze begreep het helemaal toen ik zei dat ik naar een ander gastgezin en project ga. Sterker nog, ze wou dat ze het zelf ook had gedaan.. Ik heb snel de hulpdiensten ingeschakeld, zodat ik naar het gastgezin en project van Iris kan. Vorige week ging ik mee met Iris om haar af te zetten. Ik zei tegen haar dat als mijn project niks zou zijn, ik naar dit project wil. Wist ik veel dat t echt zou gaan gebeuren..

Dinsdag 5 februari
De dag dat ik van gastgezin en project veranderde... Misschien een hele snelle beslissing, maar soms weet je gewoon dingen zeker. 's Avonds zou Kony me ophalen, maar dat wordt morgenochtend wegens de file. Dat kwam me erg goed uit, want ik werd flink ziek. Kotsieflotsie en de getverderrie tegelijkertijd. Al jarenlang mijn nachtmerrie, want wees eerlijk; waar moet je tussen kiezen als het zover is? Het werd wel even spannend toen ik mn enige water had gemorst en niks binnen kon houden, maar wel onwijs veel dorst had. Achteraf viel het hartstikke mee en met een ORS-je was ik zo de oude.

Woensdag 6 februari
s Ochtends om vier uur was ik weer beter en heb om die tijd heerlijk genoten van een blikje cola. 's Morgens haalde Kony me op en dropte me bij Maaike en Kony's huis, daar hebben we s middags op woensdag toch altijd een meeting. Lekker salade gegeten, praten, bijkomen en plannen maken voor het weekend. De wedstrijd Ghana-Burkino Faso begon, Kony heeft Iris en mij als een dolle teruggebracht naar mijn nieuwe gastgezin. Het was lights off, we hadden tot half 10 geen stroom.

Donderdag 7 februari
Om vijf uur beginnen hier de omroepers met hun megafoontjes, ze zetten het vervolgens tegen een radio waardoor iedereen ervan kan genieten. Ik werd geroepen door Madam Rose, mijn nieuwe gastmoeder, gastoma eigenlijk. 'Can you teach?' Eh..... Ik heb het er maar op gehouden dat ik een social worker ben. Madam Rose is namelijk de eigenaresse van een school en heeft ook een stuk of vijf weeskinderen onder haar hoede. Zij wonen - net als Iris en ik - boven de school. Morgen gaat ze me op de school introduceren. Daarna hebben Iris en ik de was gedaan op zn Afrikaans; in een grote teil water en een stuk zeep en boenen maar! Vervolgens doe je dat in een tweede emmer water. Daar spoel je de zeep mee af en wring je het droog. Dat stop je in lege emmer drie en dan ophangen. Een kind kan de was doen. Dat gaat hier letterlijk zo trouwens. We hebben ook water gehaald aan het einde van de straat. Er staan schoolkinderen dat water te pompen in onze twee emmers. Loeizwaar en van alle kanten komen er kinderen die ons willen helpen tillen. Daarna zijn we met een paar andere vrijwilligers naar het zwembad gegaan. Een zeer welkome verkoeling. Onderweg geprobeerd te pinnen, tevergeefs want het geld was op. We kwamen na zessen aan bij madam Rose en ze had al eten voor ons klaar, iets van Oteh heet het. Het is plantain (banaan) met pinda's en een sausje. Heerlijk! Na het eten hebben we met de kinderen twee ananassen meester gemaakt en de kinderen kamden mn haar en frunnikten eraan. Het was heel liefdevol om daar te zitten met de kinderen, er waren er 5. Madam Rose vertelde ondertussen over de Ghanese cultuur. Heel leuk was het!

Vrijdag 8 februari
's Ochtends werd ik voorgesteld aan de headmaster van de school, genaamd Prince, en vroeg of ik kon lesgeven. Ik zei ook tegen hem dat ik een social worker ben, maar dat mn ouders allebei teachers zijn, dus dat het in mn bloed zit. ;) Daar moest hij wel om lachen. Ook vroeg hij in welk vak ik les wilde geven, we waren er snel uit dat het Engels ging worden. Dus in plaats van 'Dagmar gaat in een weeshuis werken' is het geworden 'Maria staat voor de klas om Engels te geven'. Ik heb een rondleiding gehad door alle klassen en ik heb voor klas twee gekozen. Dat zijn kindertjes van 6, 7 en 8 jaar oud. Ze krijgen er ongeveer twee uur per dag Engels en ik heb Prince gevraagd of ik ook kinderen bijles kon geven die dat nodig hebben. Hij zei dat alles mogelijk was wat ik wilde en hij gaat de andere leraren inlichten. Ik heb ook al het Engels werk- en leesboek gekregen.
Met Iris ben ik erna naar Ejisu geweest. Ejisu is het plaatsje naast mijn dorpje, wat Besease heet. Het is 20 km van Kumasi vandaan. Heel fijn voor mij trouwens, dat ik in een klein dorpje woon net buiten de grote, drukke stad. Afijn, in Ejisu wilden we internetten maar het was 'lights off'. We hebben wat rondgestruind en zijn toen weer teruggegaan. We hebben madam Rose geholpen met koken, omdat ze morgen niet kookt. Zaterdag is hier de heilige rustdag in plaats van zondag. Iris en ik hebben er anderhalf uur alleen gezeten. Iris heeft de tomaat in stukjes gesneden en ik de uien. Het is onbeleefd om weg te gaan, ook al doe je geen fluit.

Rond half zes werden we geroepen dat we konden eten, gekookte yam = lekker! Ik vroeg haar waarom zaterdag hun rustdag is. Ze heeft uitgelegd waarom; Jezus is gestorven op vrijdag, daarom houden ze zaterdag hun rustdag. Verder liet ze me Genesis 2, Exodus 20 en Isaac 58 lezen om het uit te leggen. Ze heeft lang over God gepraat met ons, ze vertelde vol overgave. Aansluitend hielden we een klein kerkdienstje omdat de zon onderging, wat de begin is van Sabbath. De buurtbewoners hielden ook hun dienst; één man had een microfoon en zong, de rest van de kerk zong mee. Ghanezen zingen ontzettend vals, maar ze zingen wel vol overgave! Ik zie het echt zitten om hier de rest van mijn tijd te zijn in Ghana. Het lesgeven zie ik als een leuke, spannende en onverwachte uitdaging waar ik mijn ei kwijt kan. Toch heb ik ook te maken met de vijf weeskindertjes die bij mevrouw Rose wonen. Dan kan ik al mijn liefde delen met deze weesjes, in plaats van 50 weeskinderen. Weer een mooie dag gehad bij madam Rose!

Zaterdag 9 februari
Om drie uur waren de mensen nog aan het bidden, bleek dat ze dat doen omdat er begrafenissen zijn. Als het goed is, kunnen we donderdag zien hoe een begrafenis hier gaat.

Ik werd vanmorgen wakker.. En ik had het gewoon koud! Ik keek op de temperatuur van mijn wekkertje en het was 26 graden! Geen zorgen, ik verklaarde mezelf ook al voor gek. Met ontbijt hadden we brood met honing en stukjes ananas. Nu zijn we op weg naar Kumasi, we hoppen van trotro naar trotro en het is geweldig! Op de markt gaan we stofjes kopen om kleding te laten maken, daarna het internetcafe en dan naar het zwembad in Tech (ook een dorpje dichtbij Kumasi) waar schijnt dat je pizza kan eten!

Een heel verhaal, maar dit waren de eerste twee weken Ghana voor mij. In de volgende blog ga ik meer vertellen over mijn dagelijkse leven hier en laat ik weten 'how teacher Maria is doing'! ;)